Hike your own hike

Na 2 maanden en 3 dagen was ik op 10 juni 1023,1 mijl over de Appalachian Trail gelopen en in Harper’s Ferry aangekomen. En genoeg elevatie om Mount Everest ongeveer 8 keer te beklimmen en af te dalen. Elke dagen nieuwe mensen ontmoet, en grenzen opgezocht en verlegd. Veel tijd gehad om na te denken en te genieten van de vrijheid en rust die de bossen en bergen en wildernis je bieden. Maar ook veel opletten op waar je mee bezig bent, door regen en over rotsen lopen, langs diepe kliffen en hoge pieken.

Ik liep alleen, maar toch was ik vanaf het begin omringd door leven. De bomen waren langzaamaan groen aan het worden. De rododendrons in de dalen genoten al wel even van de bergstroompjes. Gras en kleine bloemen waren al her en der aan het bloeien. Vele vogels, groot en klein, zorgden voor geluid tussen het ruizen van de bomen door. Eekhoorns en muizen schoten constant over het pad, en slangen lagen vaak te zonnebaden op de zonverwarmde rotsen. Wilde ponies stonden me in de weg terwijl zij hun tijd namen om te eten, dus greep ik ook maar een snack en wachtte geduldig tot ze doorliepen. Zelfs heb ik uiteindelijk 5 zwarte beren gezien, waarvan ik er 2 van het pad moest afjagen, en de rest keek me nieuwsgierig na, terwijl ik even wat meer snelheid maakte om ze achter me te laten.

Ook veel leven in de vorm van mensen, ‘s avonds bij de kampeerplekken. Veel kletspraat, tips, wijsheden, avonturen en uitzonderlijke types die allemaal de wildernis in kwamen voor hun eigen redenen. Maar wel allemaal met hetzelfde doel: om de Appalachian Trail te lopen. Hoe verder je kwam, hoe meer je leerde dat alles samen te vatten is in 1 zin: Hike your own hike. Hoe snel je loopt, met welke spullen, welke keuzes je maakt onderweg, met wie je samenloopt, of loop je liever alleen, welke afstanden je aflegt, wat je eet, waar je water haalt. Als je zo’n tocht gaat lopen, kies je ervoor om helemaal terug naar de basis te gaan. Je leert gaandeweg welke vragen en keuzes belangrijk zijn om door te kunnen, en welke je enkel afleiden, of er zelfs niets toe doen. Als je dit niet doet, dan kom je niet ver. Je moet de hike op je eigen manier hiken. Hike your own hike.

Ik kwam er na ongeveer een week lopen achter dat hoe goed ik me ook had voorbereid, er eigenlijk niets was dat me hierop kon voorbereiden. Ik wist wel dat het zwaar ging worden, en ik wist ook dat dit zowel fysiek als mentaal zou zijn, maar zelfs ondanks mijn preparaties, bleek dat ik het er moeilijk mee zou krijgen. Dit was voor iedereen die zoiets doet het geval, dit is een grote reden waarom in het begin al 50% van de mensen uitvalt in de eerste 100 mijl.
Om de gedachten in mijn hoofd die me tegenwerkten in het begin het zwijgen toe te leggen maakte ik met mezelf een afspraak: Geen gedachtes om te stoppen meer totdat ik binnen 50 mijl van Harper’s Ferry, het mentale halverwegepunt van de Trail, en dan zou ik bekijken van dag tot dag waar ik sta met mijn gevoel tegenover doorgaan of stoppen.

Dit zorgde ervoor dat ik mezelf ertoe dwong keuzes te maken om ervoor te zorgen dat ik me aan moest passen aan de hele situatie. Meerdere malen heb ik al mijn spullen voor me op de grond uitgelegd gehad om uit te zoeken hoe ik het gewicht van mijn rugzak kon verlagen. Ik heb aandachtig rondgekeken en gepraat met mensen om meer te leren over Amerika, de Trail, de methodes en spullen die zij gebruikten, en natuurlijk over henzelf. Wat hen naar de AT dreef, waar ze vandaan kwamen en waar ze naartoe werkten. Elke dag ben ik positief er tegenaan gegaan, alle energie die ik in de trail stopte, en in de omgang met mensen was het dubbel en dwars waard.

Duizend mijl heb ik gelopen. 1000 mijl vol ervaringen, wijsheid, plezier, energie en vriendschap en liefde die niemand me meer kan afpakken, die ik voor de rest van mijn leven meedraag.

Toen ik aan het einde van Shenandoah National Park ineens besefte dat ik in de buurt van Harper’s Ferry kwam, begon in na te denken. Over wat ik de laatste maanden had geleerd over mijn plek in het leven, waarom ik de dingen doe zoals ik ze doe, waarom en hoe ik mijn keuzes maak, en waarom ik de Appalachian Trail aan het lopen was.
Het drong tot me door dat ik voor nu had bereikt wat ik wilde bereiken: een grensverleggend avontuur. Een dieper besef van hoe ik de wereld om me heen zie, en wat mij dierbaar is. En wat me vooral dierbaar is, zijn de mensen om me heen die me nemen zoals ik ben, waar ik me thuis voel, waar ik gelukkig ben, en dat ben ik het liefste thuis.

Plannen kunnen veranderen als je voor langere tijd onderweg bent, en je moet je eigen hike hiken, en voor mijn gevoel was het einde op dit moment hier. Zodoende besloot ik dat voor mij het eindpunt in Harper’s Ferry voor nu was bereikt. 1023 mijl op de teller, en 1166 om in de toekomst naar uit te kijken. Ik wil deze tocht zeker nog heel graag uitlopen, dat zal zeker een droom van me blijven, en als ik de volgende keer er weer opstap in Harper’s Ferry om verder naar het noorden te lopen, zal ik dat doen met meer wijsheid en een vernieuwde positiviteit en lading energie! Wie weet wanneer dit zal zijn, het enige dat zeker is, is dat de Appalachian Trail er nog steeds zal zijn, klaar voor mij, en velen met mij,  om weer nieuwe ervaringen op te doen en mensen te ontmoeten.

Ik wil graag iedereen ontzettend bedanken voor alle steun en hulp die ik heb gehad om dit mogelijk te maken. Jullie hebben me de kans geboden om een onderneming aan te gaan die onvoorstelbaar mooi en rijk was. Ik heb er voor mijn gevoel absoluut het beste van gemaakt, en heb eruit gehaald wat er voor mijn huidige levensfase in zat. Grenzen zijn niet alleen verlegd, maar volledig afgebroken. Ik heb een rust en een waardering gevonden  voor wat echt belangrijk is. Maar zonder jullie hulp was dit nooit mogelijk geweest. Ook wil ik iedereen bedanken die ik heb leren kennen tijdens de Trail. Je komt onvoorstelbare mensen tegen, ieder met hun eigen verhaal. Sommigen aangrijpend, sommigen met wie ik me verbonden voelde, maar allemaal stuk voor stuk geweldig in hun doorzettingsvermogen en kracht, al hadden ze het soms zelf nog niet door.

Hier is een filmpje waarin dit naar voren komt, gemaakt in Damascus, op 466 mijl, tijdens Trail Days (Ik zit er ook kort in!):

“Every single step has to be honest.”

Dank jullie wel allemaal, alle sponsors, alle vrienden en familie, alle trail angels, alle mede hikers, iedereen.

Thank you so much!

Copper,
Appalachian Trail: 2016 GA – ME 20xx?

9 gedachten over “Hike your own hike

  1. Goed bezig man, ik ben (nog steeds) erg benieuwd naar de details en verhalen, maar daarvoor moeten we echt een keer een avondje plannen!! Het liefst in persoon 🙂

    Ben BLIJ dat je weer terug bent!
    Tot x op Teamspeak

  2. Lieve Jos,
    Wat een prachtig verhaal heb je hier neergeschreven; dit zou zo maar gepubliceerd mogen worden! Wat fijn dat je nu bewuster en steviger in het leven staat, en wat fijn dat je weer thuis bent!

  3. Geweldig hoe jij je gevoel onder woorden kunt brengen! Je was al een prachtvent, maar deze ervaring heeft je nu in ieder geval de zekerheid gegeven, dat je daaraan niet meer hoeft te twijfelen…en als je besluit de tocht af te maken, dan komen we weer graag op je afscheidsfeestje…

  4. Ha Jos, heb je inmiddels al in real life gesproken, maar wat een top prestatie! Hoe vonden ze t bij de scouting om je weer terug te zien? Vast tot gauw bij weer een legendarisch Mario-avondje!

  5. I really enjoyed hiking with you the first two days starting on Springer Mountain. I hope that everything you accomplished will give you some unforgettable memories of the people you met and places you traveled. When you get ready to hike the Continental Divide Trail (CDT) or some scenic mountain trails in Wyoming or Colorado, send me an email. Your friend, Ripstop

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *