Het is op het moment van typen 17 april, en dus 10 dagen geleden begon ik aan mijn lange wandeltocht door de US, over de Appalachian Trail. Inmiddels heb ik al 1 van de 14 staten, Georgia, gehad en ben ik gister de 100 mijl gepasseerd. En nu al heb ik al teveel verhalen om hier allemaal neer te zetten, maar ik vat de belangrijke dingen even samen.

Om te beginnen met mijn uitrusting, die is al een hoop veranderd. Een andere grotere tent, want zowel ik als mijn spullen willen graag droog liggen als er snachts een regenbuitje voorbij komt waaien. Mijn kookopstelling, de hoeveelheid kleren, de waterdichte zakken en zelfs al mijn schoenen zijn vervangen. Ik begon met 24 kilo op mijn rug, wat behoorlijk veel is, en ben momenteel gezakt naar 20, wat eigenlijk nog steeds veel teveel is, maar we zijn in de goede richting! Uiteindelijk zou ik met water en eten in de rugzak iets van ongeveer 15 kilo willen hebben.

Het weer is tot nu toe trouwens ontzettend goed geweest! Heel veel zon, en hoewel de nachten nog erg koud zijn en begonnen rond het vriespunt, zijn die nu langzaamaan warmer aan het worden. Veel wind ook op sommige dagen, maar dat is wel fijn met al het gezweet dat ik mn poriën uitpers terwijl ik bergen op zwoeg.

De Trail zelf is behoorlijk pittig. Het is geen wandelingetje in het park, en zelfs de grotere tochten door de Veluwe lijken maar een klein blokje om als je bekijkt wat voor gevechten ik moet doen om bovenop de toppen van de Appalachian Mountains te komen. Georgia was heel veel op en neergaan, en weinig momenten om te genieten van vlakke stukken of langzame stijgingen of afdalingen. North Carolina daarentegen begon met 2 pieken, maar is daarna een heerlijke wandeling gebleken!
Mijn eerste dagen begon ik met 8 mijl, daarna een lange 16mijlse dag wegens bepaalde regels, en momenteel doe ik ongeveer 12 tot 15 mijl per dag, afhankelijk van hoe ik me voel. Er is nog tijd genoeg om mijn hikersbenen aan te sterken, mijn tempo aan te passen en een systeem in alles te vinden, voor ik de echte grote afstanden ga maken. Geen enkele reden om mezelf in de eerste weken kapt te lopen! Ik ben het aan het opbouwen!

Ik heb net 1 blaar behandeld, en ik had last van een hoop zogenaamde “hotspots,” plekken waar de huid kapot aan het gaan is vanwege wrijving met de schoen. Aangezien mijn schoenen al wat ouder waren, en van de rechter de zool begon los te laten van de rest van de schoen, werd het al vlug tijd om die te vervangen. Ik heb de rechter gerepareerd voor 4 dagen tot ik vandaag in Franklin een korte stop een nieuw paar kon uitzoeken.

Ik voel me verder goed! Mijn benen, rug, en knieën hebben geen problemen met de tocht, die kunnen het allemaal wel aan. Het zwakkere punt waar ik last van heb als de beklimmingen erg steil zijn, is mijn astma. Elke 50 meter ongeveer moet ik even 30 secondes stoppen, mijn hartslag laten kalmeren en diep in- en uitademen. Ook slaap ik savonds erg goed, en met redelijk gemak word ik maar een enkele keer wakker terwijl ik toch al rond 21:00 naar bed ga, en er rond 7:00 uit probeer te komen om mijn hele kampje af te breken, achterop mijn rug te gooien en weer op pad te gaan!

Maar wat ik bovenal het alermooiste vindt, zijn de mensen die ik elke dag weer ontmoet! Zogenaamde Trail Angels zijn mensen die hun vrije tijd en hun eten (trail magic) geven aan hikers die op sommige punten voorbij komen, en ik heb er al vele ontmoet! Eerst hotdogs, daarna een volledig diner, en ook al zelfgemaakte sandwiches met een hele snackbar en allerhande dranken erbij! En natuurlijk een hoop gezelligheid, mooie verhalen, handige tips en veel gelukswensen! Ik heb zelfs van de Hiking Club trail angels in Mooney Gap mijn Trailname gekregen: Copper, vanwege mijn koperkleurige baard. Een stuk origineler dan Flying Dutchman 🙂 ik weet dat een paar trail angels deze blog lezen, ontzettend bedankt nogmaals voor al geweldige gastvrijheid!

Ook mijn medewandelaars maken van elke avond in het kamp bij het kampvuur of de shelter een feest! Vaak kom je dezelfde mensen tegen, aangezien iedereen momenteel nog rustig aan doet, dus je leert elkaar een beetje kennen. Momenteel is het allemaal nog een beetje veel om het allemaal te kunnen opslaan, maar we komen er wel!

Wat dat betreft heb ik nog een hoop meer te leren over Amerika en over hoe ik effectief deze tocht kan lopen. Er komt een hoop tegelijk op me af, maar gelukkig kom ik er al wandelende langzaam wel uit. Wat ik al wel zeker weet, is dat ik het ontzettend naar mijn zin heb! En hoewel ik nog een lange weg te gaan heb, ik kijk uit naar alle avonturen die ik ga beleven, en alle mensen die ik ontmoet!

Paar kleine mededelingen:
1. Kijk op mijn Facebookpagina naar de foto’s, want zowel de webpagina als de app die ik gebruik om deze blog bij te houden zijn een ramp wat betreft foto’s toevoegen. Zoveel tijd heb ik niet om dat soort dingen uit te zoeken, en zo is het een stuk handiger en sneller. Mijn Facebookpagina staat in de Contactpagina van deze site.
2. Zoals ik al zei, ik stop momenteel erg veel energie in het lopen van de tocht, en in het hele gebeuren er omheen. Ik doe mijn best een post te maken op deze blog wanneer ik kan, maar ik ben van vele factoren afhankelijk, zoals WiFi beschikbaarheid en tijd bovenal. Er zal dus geen regelmaat zijn, en soms kan het weleens even een week of 2 a 3 duren vermoed ik. Hiervoor vraag ik uw begrip.
3. Koosje, ik ben tijdens de rit naar Springer Mountain, het startpunt, mijn tasje met touwen kwijtgeraakt, en dus ook jouw verrassing 🙁 het spijt me vreselijk hiervoor. Als je me een mailtje stuurt en vertelt wat er in dat pakketje zat, dan zal ik mijn best doen een passende vervanging te regelen. (Ik wilde namelijk niet spieken voor ik bij een mijlpaal zou zijn, dus ik weet niet wat erin zat.) Ik hoor graag vlug van je!